Jak co roku 11 listopada przypomniano nam o zdarzeniach ze 123 lat niewoli Polski, począwszy od dnia
kiedy Polska, jako niepodległe państwo, przestała istnieć na mapie Europy, przez dzieje narodu polskiego
w okresie zaborów, wypełnione walką o wyzwolenie, aż do dnia, w którym wzeszła jutrzenka wolności.
Dzisiejsza sytuacja nie pozwoliła wystąpić naszym uczniom na naszej dubickiej scenie i uczcić tę ważną
dla nas rocznicę. Nie spotkamy się w licznym gronie i nie będziemy śpiewać pieśni patriotycznych.
Jednak pamiętajmy, że 11 listopada to dobry czas, by podziękować za Ojczyznę, jej piękno geograficzne,
kulturowe, historyczne i osobowe. Nie byłoby tego dorobku, gdyby nie miłość do kraju ludzi oddanych i
zaangażowanych w dobro wspólne, które nosi imię Polska. A nasza ojczyzna, to nie tylko rząd w
Warszawie, ale także my wszyscy, którzy tworzymy Polskę. Pamiętajmy jednak, że wolność raz zdobyta i
niepodległość raz osiągnięta nie jest czymś trwałym, tylko czymś danym, co trzeba pielęgnować „Być
zwyciężonym i nie ulec, to zwycięstwo, zwyciężyć i spocząć na laurach, to klęska. Kto chce, ten może,
kto chce, ten zwycięża, byle chcenie nie było kaprysem lub bez mocy”.